maandag 12 januari 2015

De meeste moslimse ouders 'houden te weinig' van hun kinderen

                                                                      


Ze houden van het land waar ze vandaan komen. Ze houden van de cultuur die bij dat land hoort en waarin eer een belangrijke rol speelt. Ze houden van hun cultuur waarin de belangen van eigen familie, clan en stam belangrijker zijn dan het algemeen belang en de overheid die dat vertegenwoordigt. Ze houden van de taal van hun thuisland en blijven die thuis spreken. Ze houden van de smaken en geuren van hun land van oorsprong. Ze houden van hun islamitische religie, van de Profeet en van Allah. Ze houden op tribale wijze van hun familie en clan. Ze houden van hun schotel, de navelstreng die hen verbindt met alles waar ze van houden.

Ze houden te weinig of op de verkeerde manier van hun kinderen. Ze bereiden die niet voor op het leven in de Nederlandse samenleving zodat ze daarin succesvol zullen worden. Hun kinderen begrijpen te weinig van de normen en waarden in hun woonland. Hun kinderen gebruiken Nederlands als tweede taal en missen alle nuances van die taal. Het is niet eens zo erg dat ze het regelmatig over die meisje hebben. Veel erger is dat ze veel missen omdat taal de drager en expressie van cultuur is.

Als moslimse ouders echt van hun kinderen zouden houden  en hun kansen zouden willen vergroten bij de deelname in de samenleving waarvan ze deel uit maken, zouden ze het heel anders aanpakken. Maar dat doen ze niet. Ze worden daarbij ook niet gestimuleerd door moslimse voorlieden en vertegenwoordigers van hun thuisland. Dat zijn degenen die ze voorhouden dat de eigen religie, het thuisland en de eigen cultuur een onvervreemdbaar recht is. Daarom moeten ze hun dochter kleden met de vlag van de islam, daarom moeten hun zoons verbaal en fysiek sterk worden. Te lang heeft de Nederlandse overheid dat gesteund, idealistisch en naïef.

Kinderen van moslimse ouders doen het over het algemeen slecht in de Nederlandse samenleving omdat ze vastgehouden worden in de cultuur van hun ouders en daardoor niet in staat zijn om zich thuis te voelen in de cultuur en taal van hun woonland. Op werkplekken waar die cultuur en taal van groot belang zijn, houden ze het vaak niet langer dan een jaarcontract vol. Ze vallen door de mand omdat ze in belangrijke mate de aansluiting missen.

Voor het falen van moslimse ouders om hun kinderen voor te bereiden op de samenleving waar ze deel van uit maken, hebben hun voorlieden bedacht dat de schuld elders ligt dan in eigen gelederen. De Nederlandse samenleving discrimineert hun kinderen, zeggen ze. De Nederlandse samenleving is racistisch, zeggen ze. Vervolgens blazen ze de geringe mate waarin racisme en discriminatie in Nederland voorkomen op tot maximale proporties, wijten het aan islamofobie en betogen dat islamofobie gelijk staat aan racisme. Het is een effectief recept dat in Nederland polarisatie veroorzaakt. De exploitatie van slachtofferschap werkt. Vooral naïef en politiek correct Nederland steunt hun zaak uit angst voor het etiket van discriminatoir of racistisch denken en handelen.

Worden moslimse ouders die hun kinderen uit niet begrepen eigen belang verwaarlozen, misbruikt voor de agenda van anderen? Bijvoorbeeld door het kind een islamitische voornaam te geven? Daar lijkt het wel op. Vanuit hun thuislanden worden ze gemaand de nationaliteit van het thuisland in ere te houden en vanuit de islam worden ze gemaand vooral aandacht te schenken aan de opvoeding van de kinderen in de islamitische tribale cultuur en tradities. Het lijkt er op dat ze weg worden gehouden van integratie in de Nederlandse samenleving omdat dit ten koste zou gaan van de puurheid van de religie. De sociale controle binnen moslimse groeperingen zorgt er voor dat er niet al te veel schaapjes afdwalen.

Bassam Tibi, een in Nederland te weinig gelezen islamoloog, waarschuwt voortdurend voor de politieke islam. Wat hem betreft is het er op of eronder. Of de islam wordt Europees, of Europa wordt islamitisch, stelt hij. Dat is de strijd die gaande is en door te weinigen wordt begrepen. Voorlopig staan we achter in die strijd. Een Europese islam die past in de godsdienstvrede van Europa is nog niet zichtbaar. Het is ook niet in het belang van de islam. Een matiging van de leer verzwakt het kerndoel van de islam om de wereld voor Allah te veroveren.

Annabel Nanninga, columniste bij Jalta.nl mag van politiek correct en naïef Nederland niet zeggen dat het oorlog is. Dat is het natuurlijk wel. De doelen op lange termijn van de islam en de daarop afgestemde strategie worden nog onvoldoende onderkend. Ook moslimse ouders schijnen onvoldoende te beseffen dat ze op manipulatieve wijze worden ingezet voor een strijd die maar al te vaak hun strijd niet is.

Voor Nederland en voor Europese landen is er maar een keuze in deze situatie. De strijd aangaan en volledig in te zetten op integratie. Het is de enige keuze die een Europese islam mogelijk maakt. Het is de enige keuze die van de kinderen van moslimse ouders volwaardige burgers maakt. Het is de enige keuze om de strijd aan te gaan met degenen die de slachting van mensen in naam van de islam overal in de wereld veroorzaken. Het is de enige keuze die kan bijdragen tot meer vrede in de wereld.


Aanvulling. Citaat Paul Scheffer uit NRC van 1 april 2017: . Ik zou tegen die ouders zeggen wat de Turks-Duitse socioloog Necla Kelek ooit schreef: Jullie zijn nooit meer terug naar Turkije gegaan, maar hier gebleven. Jullie verraden de keuze die je in je leven hebt gemaakt door je kinderen op te voeden met de leuze ‘en büyük Türk’, wat zoveel wil zeggen als ‘Turken staan boven iedereen’. Wie zijn kinderen bewust vervreemdt van het land waar ze hun toekomst moeten vinden, draagt bij aan hun mogelijke mislukking.

                                                                            

zaterdag 10 januari 2015

De zweepslagen van de Islam

                                                                        

We leven op voet van oorlog en dat al jaren, we beseffen het alleen niet. De teksten van de koran zijn eenoorlogsverklaring aan alles wat niet islamitisch is. De koran roept op tot strijd tot de wereld van Allah is. De perverse beloningen die de koran belooft zijn buit en slaven of de martelaarsdood die recht geeft op een paradijselijk leven. De aanslagplegers in Parijs kozen voor het laatste.
We zijn niet in oorlog met moslims, we zijn in oorlog met een ideologie die hen motiveert om de Allah uit de koran tevreden te stellen. Hoe maakt niet uit, de ethiek van de strijdbare islam kan worden omschreven als: ‘het doel heiligt de middelen’. De westerse waarden moeten worden gegeseld want de westerse waarden staan haaks op die van de islam en vormen een bedreiging voor de islam.

Tussen alle islamitisch geweld waarmee we de afgelopen week weer werden geconfronteerd, kreeg een berichtje uit de islamitische wereld veel te weinig aandacht. Maar tien regeltjes in mijn ochtendkrant.  Het betreft de veroordeling van de Saoedische blogger Raif Badawi die in Saoedi Arabië werd veroordeeld voor tien jaar cel en duizend zweepslagen omdat hij de islam zou hebben beledigd. De zweepslagen van de islam treffen niet alleen degenen die zich in het Westen verzetten tegen een totalitaire ideologie, ze treffen ook moslims die zich aan kritiek wagen. De waarheid in islamitische landen zit maar al te vaak in de gevangenis, wordt gegeseld, vermoord of wettelijk omgebracht.  Duizend zweepslagen overleef je niet.

De aanslagen in Parijs en de straf voor blogger Raif Badawi komen uit dezelfde bron. De reputatie van de islam, van de koran en van de profeet dient onberispelijk te blijven, boven iedere twijfel verheven te zijn en ‘in submission’ erkend te worden als de ultieme waarheid. Die zogenaamde waarheid wordt met geweld en intimidatie beschermd.

Islamkritiek wordt in Nederland ook nauwelijks geduld. Bekende critici worden gemarginaliseerd en
gedemoniseerd. Het zijn er maar weinig die de moed hebben om het voor hen op te nemen. De islam in Nederland is druk bezig om critici met nieuwe zweepslagen te geselen. De islamcriticus is fobisch en islamofobie staat gelijk aan racisme. De beschuldiging van racisme is een zweepslag, het is verbale intimidatie en ondermijning van reputaties en het werkt. Bekende moslims als Marcouch en Elforkani waren voor de aanslag in Parijs druk bezig met de campagne om islamkritiek als racistisch te bestempelen.  Hun actie komt uit dezelfde bron als de aanslagen in Parijs, het straffen van de blogger Raif Badawi en de vele andere aanslagen op het onthullen van de waarheid en de vrijheid van meningsuiting.

De campagne om islamkritiek tot racisme te verklaren maakt handig gebruik van de Nederlandse wetgeving die racisme verbiedt en van de bestaande gevoeligheid voor termen die ontleend zijn aan de holocaust. Met de gedachte: ‘dat nooit meer’, trapt een deel van de Nederlandse bevolking (de politiek correcten) in de uitgezette val en zijn blind voor de oorlog die de Islam voert tegen westerse waarden.

Na de aanslagen in Parijs haasten figuren als Marcouch en Elforkani zich om te verklaren dat terrorisme met harde hand moet worden bestreden en dat terrorisme  geen islam is. Dat ze zelf aan verbale terreur doen met de campagne om islamcritici tot racisten te verklaren blijft op dit ogenblik even op opportunistische wijze buiten beeld, maar zal als de ontzetting van de afgelopen week is geluwd wel weer gerevitaliseerd worden. Het is immers een plicht die uit de koran voortvloeit. Ineke van de Valk, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam schreef een pseudo-wetenschappelijk  boek om de campagne te steunen en ik vraag me af hoeveel geld ze daarmee voor de universiteit heeft binnengehaald. De islam betaalt goed voor dat soort dingen. Met haar slachtofferretoriek heeft ze politiek correct Nederland tot collaboratie weten te bewegen. Veel zweepslagen worden uitgedeeld door politiek correct Nederland.

Ook Aboutaleb veroordeelde het terrorisme, maar niet de broedstoof die het voortbrengt. De meest wenselijke stap liet hij na. De reputatie van de  islam mag niet besmeurd worden, daarom moet het terrorisme publiekelijk van de islam worden gescheiden. Het is een vorm van schijnheiligheid.
Moediger was Laila Ezzeroli in de opiniebijlage van de Volkskrant van 10 januari 2015.  Ze schrijft: “Ik denk dat we geen afstand moeten nemen van radicaliserende moslims. We moeten juist ondubbelzinnig  zijn en erkennen dat ze een deel van ons zijn. De vijand is uit ons voortgekomen. Uit onze schoot en huizen, uit onze religieuze apologetiek, uit onze boosheid……”
Ondubbelzinnige taal, waarbij de dubbelzinnigheden uit de islamretoriek van op televisie pratende verbale jihadisten in al hun valsheid aan het kruis wordt genageld.

Europeanen roepen ‘Je suis Charlie’, Laila Ezzeroli is een ‘Charlie’, ze voegt de daad bij het woord. Bijna alle moslims weten dat de analyse van Ezzeroli waar is. Het zou daarom mooi zijn als moslims moedig zouden roepen ‘Ik ben Laila’, maar dat mogen ze niet van hun geloof. En daar, precies daar, zit het probleem van de islam. Je mag alleen wat het geloof voorschrijft. Als je je daar niet aan houdt volgen er zweepslagen.





donderdag 8 januari 2015

Booslims slaan toe in Parijs

Terrorsisten worden bejubeld als helden


7 januari 2015 kan in ons geheugen worden opgeslagen naast 2 november 2004 toen Theo van Gogh werd vermoord. De aanslag op de redactie van Charlie Hebdo is twaalf keer de moord op Theo van Gogh las ik ergens. Klopt, maar de gebeurtenissen zijn in hun invloed vergelijkbaar.

De vrijheid van meningsuiting in Nederland was na 2 november 2004 niet meer dezelfde. Hetzelfde zal in Frankrijk ook gebeuren. Als de eerste emoties, die mensen doen verklaren dat ze niet bang zijn en dat ze Charlie Hebdo zijn (Je suis Charlie Hebdo) zullen zijn weggeëbd, zal iedereen in Europa zich realiseren dat kritiek uitoefenen op de islam een keuze is die risico’s met zich meebrengt. Balie-directeur Yoeri Albrecht verklaarde naar aanleiding van de aanslag in Parijs dat in Nederland de vrijheid van meningsuiting al lang onder druk staat. Hij wil zijn personeel en publiek risico’s besparen door af te zien van manifestaties die aanstoot kunnen geven. Youp van het Hek verklaarde dat hij op zijn woorden let.

Moslims die de teksten van hun religie letterlijk nemen zijn snel gekwetst. Een kritische of badinerende opinie over de Islam kan ze in woede doen ontsteken. Voor de redactie van Charlie Hebdo was geen enkele religie heilig, alleen vanuit de islam kwamen er bedreigingen op hun teksten en spotprenten. Daar is een verklaring voor. In de tribale cultuur van de meeste moslims wordt kritiek op hun religie gezien als een vijandige daad die vergolden moet worden. Binnen hun cultuur gebeurt dat ook tussen stammen onderling. Philip Salzman, een Canadese antropoloog heeft na 20 jaar veldwerk de tribale culuur uitvoerig in beeld gebracht in zijn boek ‘Culture en conflict in the Middle East’. Afschrikking, dreiging en als het nodig is geweld vormen het gereedschap waarmee stammen onderling hun verhouding regelen in wat Salzman ‘Balanced opposition’ noemt. Het boek is helaas nog steeds niet vertaald in het Nederlands.

In Europa wordt die tribale cultuur niet goed begrepen en bestaat er afkeer en angst om culturen van andere volkeren negatief in beeld te brengen. Onze universiteiten hebben al meerdere generaties menswetenschappers opgeleid met het idee dat het niet correct is om iets over andere culturen te zeggen. Het zijn de generaties van politiek correcten die het vermanende vingertje opsteken zodra ze iets negatiefs over andere culturen tegen komen. Die houding heeft ook zijn weg gevonden naar de media, het onderwijs, de politiek en het bestuur. Islamisten, in dit verband duid ik ze altijd aan als ‘verbale jihadisten’, maken daar handig gebruik van. Ze manoeuvreren de islam en moslims in een slachtofferrol en weten altijd weer steun te krijgen uit het politiek correcte deel van Nederland. Critici van de islam worden daardoor stelselmatig gemarginaliseerd en gedemoniseerd. Wie de vinger op de zere plek legt wordt veroordeeld. Fouad Sidali is een goed voorbeeld van wat ik met ‘verbaal jihadisme’ bedoel. Na de omstreden uitspraken van Wilders (minder, minder, ……) zette hij de opinievorming op scherp met zijn tweet: “Hitler is onder ons, in de gedaante van Wilders….” Godwins zijn het geliefde instrument van verbale jihadisten omdat ze weten dat ze daarmee een gevoelige snaar  raken die de door hen gewenste reactie kan oproepen. Het meest trieste resultaat van samenwerking tussen verbale jihadisten en vooringenomen wetenschappers vinden we in het boek van Ineke van der Valk (UvA) waarin ze betoogt dat islamcritici islamofoob zijn en dat islamofobie een vorm van racisme is. Met medewerking van een Marokkaanse organisatie is het boek vertaald in het Frans en Engels.

 Islamkritiek wordt binnen onze samenleving op die manier ondermijnd. Reputatiebeschadiging is het lot van degene die het waagt om buiten de door politiek correcten getrokken lijnen te treden. Het is een effectieve manier van sociale controle die de vrijheid van meningsuiting aan banden legt. Ien Dales zei als minister van Binnenlandse Zaken eens dat ‘een beetje integriteit niet bestaat’. Hetzelfde kan gezegd worden van de vrijheid van meningsuiting. Dat was ook de insteek van de redactie van Charlie Hebdo die tegen alle druk in zich niet liet intimideren. In Nederland zou je ‘Geen Stijl’ als voorbeeld daarvan kunnen zien. Politiek correct Nederland als slippendrager van de verbale jihadisten hebben dat medium effectief van een slechte reputatie weten te voorzien.

 Je hebt de rauwe en brute moord op de redactie van Charlie Hebdo en daarnaast de stelselmatige verbale sluipmoord op de vrijheid van meningsuiting van degenen die net zo openhartig willen spreken of schrijven over de islam als over het katholicisme. Het laatste brengt geen risico’s met zich mee, het eerste wel en daar wringt de schoen.

 Terrorisme moet worden bestreden. We moeten echter niet vergeten dat terrorisme hooguit het meest in het oog springend deel is van de islamisten die het korangebod om de wereld voor Allah te veroveren als opdracht zien. Islamisten voorzien moslimpopulaties van negatieve oordelen over westerse waarden en westerse politiek. Ze stellen met behulp van de thuislanden alles in het werk om die populaties opgesloten te houden in wat Ayaan Hirsi Ali een gevangenis pleegt te noemen. Die populaties vormen de broedstoof van het jihadisme en islamofascisme. Terrorisme moet worden bestreden. De meest effectieve manier op langere termijn is echter de cultuur te bestrijden die terrorisme voortbrengt.

 Annabel Nanninga schreef naar aanleiding van de aanslag in Parijs op Jalta dat het oorlog is. Daar ben ik het mee eens. De inzet van die oorlog is onder woorden gebracht door de islamgeleerde Bassam Tibbi die al jarenlang de ontwikkelingen met grote bezorgdheid beschrijft. Er zijn twee mogelijkheden stelt hij: De islam wordt Europees of Europa wordt islamitisch. De redactieleden van Charlie Hebdo meldden zich met pen en tekenpotlood aan het front van die oorlog en zijn te zien als slachtoffers van de aan de gang zijnde oorlog.

 Ik bevind me in een complexe emotie. Boos, bang, verdrietig en cynisch tegelijk. Als ik me afvraag in welke wereld mijn kleinkinderen zullen leven, overheerst de angst voor het tribale geweld waar we geen verweer tegen hebben. Bij alle grote woorden over de vrijheid van meningsuiting en de vastberadenheid om terrorisme te bestrijden, valt telkens te horen dat we het geweld van jihadisten niet moeten toeschrijven aan de islam en moslims. Dat geeft me weinig vertrouwen. Overheden en politici die me vragen de broedstoof van het jihadisme te negeren vergelijk ik met de geruststellers die voor de watersnoodramp van 1953 meenden dat het risico te laag was om ons zorgen over te hoeven maken.

 Er zijn veel booslims. Statistieken wijzen uit dat er veel sympathie is voor de jihadisten. Het is moeilijk om ze te onderscheiden van moslims voor wie vrede echt iets betekent. De kernopdracht van de islam is om de wereld te veroveren voor Allah. Dat betekent oorlog. Daar zullen we nog veel last van houden alvorens er een algemeen besef ontstaat dat het dat is waartegen we ons moeten verweren. Voor mijn kleinkinderen hoop ik dat het dan niet al te laat is.