Booslims slaan toe in Parijs

Terrorsisten worden bejubeld als helden

7 januari 2015 kan in ons geheugen worden opgeslagen naast 2 november 2004 toen Theo van Gogh werd vermoord. De aanslag op de redactie van Charlie Hebdo is twaalf keer de moord op Theo van Gogh las ik ergens. Klopt, maar de gebeurtenissen zijn in hun invloed vergelijkbaar.

De vrijheid van meningsuiting in Nederland was na 2 november 2004 niet meer dezelfde. Hetzelfde zal in Frankrijk ook gebeuren. Als de eerste emoties, die mensen doen verklaren dat ze niet bang zijn en dat ze Charlie Hebdo zijn (Je suis Charlie Hebdo) zullen zijn weggeëbd, zal iedereen in Europa zich realiseren dat kritiek uitoefenen op de islam een keuze is die risico’s met zich meebrengt. Balie-directeur Yoeri Albrecht verklaarde naar aanleiding van de aanslag in Parijs dat in Nederland de vrijheid van meningsuiting al lang onder druk staat. Hij wil zijn personeel en publiek risico’s besparen door af te zien van manifestaties die aanstoot kunnen geven. Youp van het Hek verklaarde dat hij op zijn woorden let.

Moslims die de teksten van hun religie letterlijk nemen zijn snel gekwetst. Een kritische of badinerende opinie over de Islam kan ze in woede doen ontsteken. Voor de redactie van Charlie Hebdo was geen enkele religie heilig, alleen vanuit de islam kwamen er bedreigingen op hun teksten en spotprenten. Daar is een verklaring voor. In de tribale cultuur van de meeste moslims wordt kritiek op hun religie gezien als een vijandige daad die vergolden moet worden. Binnen hun cultuur gebeurt dat ook tussen stammen onderling. Philip Salzman, een Canadese antropoloog heeft na 20 jaar veldwerk de tribale culuur uitvoerig in beeld gebracht in zijn boek ‘Culture en conflict in the Middle East’. Afschrikking, dreiging en als het nodig is geweld vormen het gereedschap waarmee stammen onderling hun verhouding regelen in wat Salzman ‘Balanced opposition’ noemt. Het boek is helaas nog steeds niet vertaald in het Nederlands.

In Europa wordt die tribale cultuur niet goed begrepen en bestaat er afkeer en angst om culturen van andere volkeren negatief in beeld te brengen. Onze universiteiten hebben al meerdere generaties menswetenschappers opgeleid met het idee dat het niet correct is om iets over andere culturen te zeggen. Het zijn de generaties van politiek correcten die het vermanende vingertje opsteken zodra ze iets negatiefs over andere culturen tegen komen. Die houding heeft ook zijn weg gevonden naar de media, het onderwijs, de politiek en het bestuur. Islamisten, in dit verband duid ik ze altijd aan als ‘verbale jihadisten’, maken daar handig gebruik van. Ze manoeuvreren de islam en moslims in een slachtofferrol en weten altijd weer steun te krijgen uit het politiek correcte deel van Nederland. Critici van de islam worden daardoor stelselmatig gemarginaliseerd en gedemoniseerd. Wie de vinger op de zere plek legt wordt veroordeeld. Fouad Sidali is een goed voorbeeld van wat ik met ‘verbaal jihadisme’ bedoel. Na de omstreden uitspraken van Wilders (minder, minder, ……) zette hij de opinievorming op scherp met zijn tweet: “Hitler is onder ons, in de gedaante van Wilders….” Godwins zijn het geliefde instrument van verbale jihadisten omdat ze weten dat ze daarmee een gevoelige snaar  raken die de door hen gewenste reactie kan oproepen. Het meest trieste resultaat van samenwerking tussen verbale jihadisten en vooringenomen wetenschappers vinden we in het boek van Ineke van der Valk (UvA) waarin ze betoogt dat islamcritici islamofoob zijn en dat islamofobie een vorm van racisme is. Met medewerking van een Marokkaanse organisatie is het boek vertaald in het Frans en Engels.

 Islamkritiek wordt binnen onze samenleving op die manier ondermijnd. Reputatiebeschadiging is het lot van degene die het waagt om buiten de door politiek correcten getrokken lijnen te treden. Het is een effectieve manier van sociale controle die de vrijheid van meningsuiting aan banden legt. Ien Dales zei als minister van Binnenlandse Zaken eens dat ‘een beetje integriteit niet bestaat’. Hetzelfde kan gezegd worden van de vrijheid van meningsuiting. Dat was ook de insteek van de redactie van Charlie Hebdo die tegen alle druk in zich niet liet intimideren. In Nederland zou je ‘Geen Stijl’ als voorbeeld daarvan kunnen zien. Politiek correct Nederland als slippendrager van de verbale jihadisten hebben dat medium effectief van een slechte reputatie weten te voorzien.

 Je hebt de rauwe en brute moord op de redactie van Charlie Hebdo en daarnaast de stelselmatige verbale sluipmoord op de vrijheid van meningsuiting van degenen die net zo openhartig willen spreken of schrijven over de islam als over het katholicisme. Het laatste brengt geen risico’s met zich mee, het eerste wel en daar wringt de schoen.

 Terrorisme moet worden bestreden. We moeten echter niet vergeten dat terrorisme hooguit het meest in het oog springend deel is van de islamisten die het korangebod om de wereld voor Allah te veroveren als opdracht zien. Islamisten voorzien moslimpopulaties van negatieve oordelen over westerse waarden en westerse politiek. Ze stellen met behulp van de thuislanden alles in het werk om die populaties opgesloten te houden in wat Ayaan Hirsi Ali een gevangenis pleegt te noemen. Die populaties vormen de broedstoof van het jihadisme en islamofascisme. Terrorisme moet worden bestreden. De meest effectieve manier op langere termijn is echter de cultuur te bestrijden die terrorisme voortbrengt.

 Annabel Nanninga schreef naar aanleiding van de aanslag in Parijs op Jalta dat het oorlog is. Daar ben ik het mee eens. De inzet van die oorlog is onder woorden gebracht door de islamgeleerde Bassam Tibbi die al jarenlang de ontwikkelingen met grote bezorgdheid beschrijft. Er zijn twee mogelijkheden stelt hij: De islam wordt Europees of Europa wordt islamitisch. De redactieleden van Charlie Hebdo meldden zich met pen en tekenpotlood aan het front van die oorlog en zijn te zien als slachtoffers van de aan de gang zijnde oorlog.

 Ik bevind me in een complexe emotie. Boos, bang, verdrietig en cynisch tegelijk. Als ik me afvraag in welke wereld mijn kleinkinderen zullen leven, overheerst de angst voor het tribale geweld waar we geen verweer tegen hebben. Bij alle grote woorden over de vrijheid van meningsuiting en de vastberadenheid om terrorisme te bestrijden, valt telkens te horen dat we het geweld van jihadisten niet moeten toeschrijven aan de islam en moslims. Dat geeft me weinig vertrouwen. Overheden en politici die me vragen de broedstoof van het jihadisme te negeren vergelijk ik met de geruststellers die voor de watersnoodramp van 1953 meenden dat het risico te laag was om ons zorgen over te hoeven maken.

 Er zijn veel booslims. Statistieken wijzen uit dat er veel sympathie is voor de jihadisten. Het is moeilijk om ze te onderscheiden van moslims voor wie vrede echt iets betekent. De kernopdracht van de islam is om de wereld te veroveren voor Allah. Dat betekent oorlog. Daar zullen we nog veel last van houden alvorens er een algemeen besef ontstaat dat het dat is waartegen we ons moeten verweren. Voor mijn kleinkinderen hoop ik dat het dan niet al te laat is.