vrijdag 24 oktober 2014

Politieke correctheid is het kwaad van deze tijd

                                                                       
“I believe that political correctness can be a form of linguistic fascism, and it sends shivers down the spine of my generation who went to war against fascism”  P. D. James

Kun je de obesitasepidemie verklaren uit het gebrek aan commentaar uit de sociale omgeving van dikke mensen? Het is weer eens een andere invalshoek dan de oorzaak zoeken bij armoede of bij gemaks- en troostvoedsel. Dat zijn wellicht gemakzuchtige verklaringen die de werkelijke oorzaak verhullen. Het is denk ik vooral de angst om iets te zeggen  dat onaardig wordt gevonden die veel mensen ervan weerhoudt om de juiste feedback te geven. Zelf heb ik niet zo’n moeite om mijn te dik wordende vrienden met een vinger in de buik te porren en gelijktijdige de vraag te stellen: ‘wordt dat niet wat te veel, man?”. Bij vrouwen en kinderen laat ik dat na. De zieligheidsreflex bezorgt mij ook een drempel. Het is niet aardig om zoiets te zeggen en ik wil niet onaardig worden gevonden. 

De meeste dikkerds zijn zelf de bron van hun zieligheid. Bij goedbedoelde opmerkingen exploiteren ze hun ongemak door op hun omgeving een beroep te doen om de opmerking als ‘zoiets zeg je niet’ onschadelijk te maken en degene die de opmerking maakte een schuldgevoel te bezorgen. Het is dan ook de exploitatie van slachtofferschap die ‘politieke correctheid’ te weeg brengt en de ‘olifant in de kamer’ onbenoemd laat. Het slachtoffer exploiteert vaardig de angst bij anderen om onaardig gevonden te worden en biedt de politiek correcte medemens de mogelijkheid om als fatsoensrakker  incorrectheid te straffen. Het is een pyrrusoverwinning voor de dikkerd. Het sociaal ongemak dat hij in zijn omgeving veroorzaakt leidt er toe dat steeds meer mensen hem zullen mijden. Alleen de fatsoensrakkers profiteren. Hun levensspel om te domineren door anderen van onfatsoen te beschuldigen, maakt ieder probleem groter omdat datgene wat gezegd moet worden ongezegd blijft.

Niemand wil de ‘zwarte piet’ krijgen en dat speelt ook een rol in de discussie die Quincy Gario heeft aangezwengeld. Het had anders kunnen lopen als zijn omgeving op tijd zou hebben ingegrepen. Bijvoorbeeld door hem er op te wijzen dat hij het archetype van Zwarte Piet assertiever had kunnen gebruiken door, zwart geschminkt en verkleed, met de roe te zwaaien en iedere discriminerende Nederlander te verzekeren dat hij in de zak zal worden afgevoerd naar Spanje. Quincy Gario kon echter onder de hoede van fatsoensrakkers de projectie van het slavenverleden op een onschuldig archetype exploiteren. Fatsoensrakkers verhinderden dat hem de waarheid werd gezegd en veroordelen degenen die dat wel doen.

René Cuperus werd in zijn column (VK 20-10-2014) helemaal ongelukkig van het gedoe en voorspelt dat het hele Sinterklaasfeest besmeurd raakt en wel ten gronde zal gaan. Intussen wijst hij er fijntjes op dat het om een symbooldiscussie gaat die eigenlijk de spelregels van het toekomstig samenleven in Nederland als onderwerp heeft. Dat is precies het onderwerp dat fatsoensrakkers vermijden. Hun interventie dient eigen glorie en de korte termijn en verhindert de broodnodige kritische discussie en feedback. Zoals een dikkerd zijn ongemak exploiteert, exploiteren fatsoensrakkers diens slachtofferschap. Het levert een ongezonde symbiose op tussen slachtoffers en hun redders met het opgeheven vingertje.

De spelregels van de toekomstige samenleving zijn eigenlijk ook het onderwerp bij de Fransman Eric Zemmour, aan wiens boek: “Le suicide de Français” het programma Nieuwsuur (19-10-2014) aandacht besteedde. Het is zijn verwijt dat de Fransen het aan zichzelf hebben te danken dat hun samenleving instort als gevolg van de onbeperkte instroom van migranten met een andere cultuur. Hij is te vergelijken met de ooit gerespecteerde Duitse econoom Thilo Sarrazin die na zijn boek: ‘Deutschland schafft sich ab’ uit weldenkend Duitsland verbannen werd (. Het is gemakkelijk te voorspellen dat Eric Zemmour, ondanks de grote oplagen waarmee zijn boek verkocht wordt, eenzelfde lot wacht. Wat hij zegt is niet aardig voor migranten en dat biedt fatsoensrakkers weer een uitgelezen kans om met hun opgeheven vingertjes angst en schuldgevoelens op te roepen bij degenen die het zich, vanwege de risico’s, niet kunnen permitteren om als ‘politiek incorrect’ veroordeeld te worden. Vraag bijvoorbeeld Paul Scheffer maar hoe het hem vergaan is na de publicatie van zijn ‘Het multiculturele drama’.

Politieke correctheid is effectiever dan de retorische donderpreken die vroeger vanaf de kansels over het kerkpubliek werden geranseld. De donderprekers riepen de individuele mens ter verantwoording. Iedereen kon het zich aantrekken. Fatsoensrakkers zijn echter de kerkgangers die met het vingertje naar anderen wijzen om zelf beter te lijken. Politieke correctheid is het kwaad van deze tijd. Kamers puilen uit van de olifanten, terwijl allerlei maatschappelijke problematiek ongehinderd blijft groeien.

Het benoemen van maatschappelijke problematiek is een risico geworden. Ik lees het iedere morgen tussen de regels in mijn krant die steeds grijzer wordt. Kolen en geiten worden gespaard, dat is het veiligst.

nb: eerder gepubliceerd op The Post online


  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten