Na de tweede
wereldoorlog ontstond er een klimaat om mensenrechten te formaliseren (UVRM
1948). Daarmee werd gehoor gegeven aan reeds lang klinkende pleidooien voor de
institutionalisering van die rechten. In 1950 kwamen de Europese landen met een
eigen toegespitste verklaring, de EVRM.
De islamitische landen namen in 1990 definitief afscheid van de UVRM omdat zij
de koran en sharia daar niet ondergeschikt aan wilden maken. Het Europese Hof
voor de mensenrechten verklaarde in 2003 dat de sharia als rechtsstelsel in
strijd is met de Europese rechten van de
mens. De Universele Rechten van de Mens zijn in de praktijk nog lang niet
universeel en dat schept de nodige problemen.
De bed-, bad- en broodregeling
In oorsprong
waren de mensenrechten bedoeld als burgerrechten. Door jurisprudentie en
aanvullende wetgeving zijn de
mensenrechten van toepassing geworden op alle op het grondgebied van een staat
verblijvende mensen, ook als ze niet tot de ingezetenen behoren.
Vluchtelingenorganisaties
en advocaten benutten de Europese regels om nationale regels aan de kaak te
stellen. Een recente uitspraak van het Europese Hof draagt de Europese landen
op om voor illegaal in een land verblijvenden minimale zorg te verlenen in de
vorm van een bed-, bad- en broodregeling. Het kan als een van de voorbeelden
worden gezien waarin de rechten van de mens een supra-nationale toetssteen zijn
geworden voor de correctheid van nationale wet- en regelgeving.
Mensenrechten
reiken ver. Iedereen die illegaal ons land binnen weet te komen wordt beschermd
door mensenrechten en kan daar een beroep op doen. Het veelvuldig beroep op
mensenrechten, en dit is er maar één voorbeeld van, ondergraaft de landelijke
politiek voor zover die zich uitdrukt in wet- en regelgeving. Bij alle pogingen
om ongewenste instroom tegen te gaan en het volume te beperken, staat de
overheid machteloos ten opzichte van de slimmeriken die de grens weten over te
komen.
Vluchtelingen hebben verwachtingen
Een dunner
bevolkt land als Polen en dat bereid is om vluchtelingen op te vangen, heeft
dat probleem niet. Vluchtelingen mijden het land vanwege zijn beperkte niveau
van voorzieningen. Vluchtelingen hebben als regel veel geld betaald om hier te
komen en hebben verwachtingen. De eerste Syrische vluchtelingen die in de
grootschalige noodopvang in Zwolle terecht kwamen, waren duidelijk
teleurgesteld en begonnen meteen te klagen over de ‘onmenselijke’
omstandigheden waarin zij werden ontvangen. Dat armere landgenoten onder veel
erbarmelijke omstandigheden worden opgevangen, wordt vergeten.
Beijveraars
voor mensen rechten als Amnesty, de Nederlandse Protestantse kerken (NPK) en
Vluchtelingenwerk hebben het nieuwste advies van Europa verwelkomd, maar lijken
zich geen rekenschap te geven van de effecten op korte en lange termijn. Het is
‘goed doen’ met afwenteling van de kosten op anderen en de toekomst.
De
ontwikkelingen zullen op de lange duur ten koste gaan van de draagkracht voor de
rechten van de mens. Ze keren zich tegen ons en zadelen ons op met ongewenste
gevolgen. Ook het opportunistische en dubieuze gebruik van mensenrechten is een
probleem aan het worden. Voorstanders van de invoering van de sharia beroepen
zich bijvoorbeeld op mensenrechten die ze om geloofsredenen afwijzen.
‘Wie goed doet, goed ontmoet’?
Illegaal
hier verblijvenden die op straat zwerven zijn als regel mensen die door hun
geld heen zijn en hier geen netwerk hebben. Ze vormen maar een klein deel van
het aantal illegalen. De harde maatregel om hen als ongewenst vreemdeling te
verklaren en zo anderen te ontmoedigen om hier naar toe te komen, is nu door
Europa doorkruist.
Het zijn
Nederlandse gezegden als ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ en ‘Al te goed is
buurman’s gek, ’ die hier op gespannen voet met elkaar staan. Het eerste gezegde heeft pleit gewonnen
terwijl de stemming in het land richting het tweede gezegde groeit. Het zal de
groeiende polarisatie weer vergroten en het vertrouwen in Europa verder
ondermijnen. Het vertrouwen in de ooit onomstotelijke mensenrechten zal
eroderen.
Mensenrechten en nationaal belang
Mensenrechten
keren zich tegen ons omdat ze een goede afweging tussen nationaal belang en
mensenrechten onmogelijk maken. Mensenrechten houden op geen enkele manier
rekening met nationale belangen, draagkracht onder de bevolking en lange
termijn-effecten. Het is slikken of stikken. Misschien wordt het tijd voor een
Verklaring van de Rechten van Naties.
Het door het
CDA gelanceerde voorstel om oorlogsvluchtelingen een tijdelijke opvang te
bieden is op de lange duur niet gevrijwaard van aantasting door het beroep op
mensenrechten. Over een paar jaar zullen aaibare maar deerniswekkende meisjes in
goed Nederlands op televisie betogen dat er voor hun in Syrië niets meer is om
terug te gaan. Blijf dan maar eens standvastig.
http://www.volkskrant.nl/buitenland/-de-grenzen-sluiten-is-mensenrechten-schenden~a4233077/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten