Wie zich
zorgen maakt over de islamisering van de wereld doet er goed aan om ook eens naar
de andere kant van het verhaal te kijken. Het verzet tegen de islam groeit
overal in de wereld. Er lijkt zelfs een keerpunt te groeien.
In Azië is
China de grootste speler in de strijd tegen de islam. De islamitische Oeigoeren
die naar afscheiding streven worden massaal geïnterneerd. China stuurt grote
aantallen Han-Chinezen naar de Oeigoerse regio (Xinjian). Baarden worden
verboden en op het bezit van de Koran staat straf. Myamar jaagt de islamitische
Rohingya’s op de vlucht. In de Indiase provincie Assam
wil men moslims van hun burgerrechten ontdoen. Moslims daar vrezen deportatie. Japan
en Zuid-Korea laten in principe geen moslims toe die zich in dat land willen
vestigen.
Ook in
Europa groeit het verzet tegen de islam. Zwitserland voert al een aantal jaren
een repressief beleid. Oostenrijk is begonnen om de islam in eigen land grenzen
op te leggen en beperkt de migratie. Italië lijkt dat spoor te volgen en heeft
inmiddels de sluiting van een aantal moskeeën aangekondigd. In de voormalige
Oostbloklanden (Visegrad) is de situatie overduidelijk. De islam komt er niet
binnen. De Europese Unie lijkt zich daarbij neer te leggen. Macron streeft (met
weinig succes nog) in Frankrijk naar een Europese islam. In Noord-West Europa
geeft Denemarken de toon aan. De grenzen worden gesloten en getto’s worden aangepakt.
Denemarken maakt veel werk van terugkeerbeleid en wil bijvoorbeeld 1000
Somaliërs terugsturen. Ook in Noorwegen gelden er steeds meer restricties.
Trump’s
Amerika heeft de grenzen gesloten voor inwoners van een aantal islamitische
landen. Een aantal Zuid-Amerikaanse landen lijkt dat voorbeeld te willen
volgen. Amerika is ook bezig haar relatie met islamitische landen te herzien en
heeft zijn donaties aan Pakistan en de Palestijnse gebieden voor een belangrijk
deel ingetrokken. Amerika steunt landen die een gematigde islam na streven en
strijdt op veel plaatsen in de wereld tegen de jihadistische islam. Amerika
neemt ook steeds meer afstand van de Verenigde Naties omdat ze vindt dat de
islamitische landen daar te veel invloed hebben. Christenen in Amerika maken trekken zich ook het lot van geloofsgenoten in islamitische landen het meest aan.
Ook in
Noord-Afrika en het Midden-Oosten ligt de islam onder vuur en dat geldt met
name voor de orthodoxe en fundamentalistische islam. Landen als Egypte,
Marokko, Libanon en Jordanië beperken de democratie om te voorkomen dat bij
verkiezingen de Moslim Broederschap aan de macht komt. Egypte verving
bijvoorbeeld de democratisch gekozen (52%) President Mohamed Morsi die een te islamitisch beleid wilde voeren.
Islamitische landen staan voor de keuze om vast te houden aan de islam (sharia)
of zich economisch te ontwikkelen. De druk uit de bevolking gaat richting keuze
voor economische ontwikkeling en in een land als Iran is dat goed te zien.
Wereldwijd
neemt het aantal critici van de islam toe en steeds vaker laten ook ex-moslims van
zich horen. De verschillende wijzen waarop in de wereld afstand wordt genomen van de islam, draagt daar ook zeker aan bij.
Er zijn
deskundigen die het jihadistisch terrorisme zien als de doodstrijd van de orthodoxe
islam. Daar is wel wat voor te zeggen. Naarmate de kritiek en repressie toenemen
lijkt er meer islamitische terreur te komen. Die terreur is echter contraproductief.
De terreur geeft brandstof aan de groeiende weerstand tegen de islam.
De
islamoloog Bassam Tibi
is bekend geworden door zijn uitspraak dat Europa of islamitisch zal worden of
dat de islam Europees wordt. Bij de huidige stand van zaken kan het in Europa
nog beide kanten uitgaan. Dat Europa islamitisch zal worden lijkt echter de
minst waarschijnlijke ontwikkeling te worden. De politieke verrechtsing die in
Europa optreedt en de groeiende weerstand tegen de islam lijken er eerder op te
wijzen dat de islam onder vuur komt te liggen. Het aangrijpingspunt is de
integratie/assimilatie. Dat is bijvoorbeeld goed te zien in Denemarken.
De
bescherming van de islam is vooral te vinden bij links en bij de Europese Unie.
Beide staan in Europa onder druk. Ook de overwegend christelijke coalitie in
Duitsland staat onder druk en het islamprobleem speelt daar een hoofdrol in.
Als ik een verwachting uit moet spreken, neem ik aan dat in de komende jaren
het beleid in de Europese landen richting het beleid van Denemarken gaat.
Nadruk dus op integratie en re-migratie. Dat zal betekenen dat het in de Europese
landen met omvangrijke islamitische gemeenschappen nog lang onrustig zal
blijven en dat de terreur zal toenemen. Een andere te verwachten ontwikkeling is
dat moslims in toenemende mate de islam zullen verlaten. Veel marginale moslims
willen niet geïdentificeerd worden met de orthodoxe islam en zullen, mede
gezien de maatschappelijke ontwikkelingen, afstand willen nemen.
Nederland
neemt in de hierboven beschreven ontwikkelingen nog een onduidelijke positie
in. Als echter gekeken wordt naar informele uitspraken van prominente leden van
de VVD (Blok, Dijkhoff), kan men zien dat er scheuren aan het ontstaan zijn in
het tolerante gedoogbeleid. Er zijn al kleine stapjes gezet. Bijvoorbeeld in
het weren van extreme predikers, in de bezorgdheid over moskeeën met een
salafistische signatuur en in het versterkt toezicht op buitenlandse
financiering. Het is te weinig en te laat, maar nog niet te laat om ferme stappen te zetten die onomkeerbare ontwikkelingen
kunnen voorkomen. Wanneer dat gebeurt zal van de politieke ontwikkelingen
afhangen. Maar zeker is dat door de kiezers stappen worden verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten